Na een eerste kennismaking met Lausitz in oktober 2011, besloten wij in ons weekje zomervakantie terug te keren om nogmaals een poging te wagen een wolf te spotten. In dit gebied hebben wij in oktober een rondleiding gehad van Stephan Kaasche, die ons had gewezen waar we op moeten letten als we naar wolvensporen gingen zoeken. Hierover heb ik elders op dit blog een verslag staan.
In Lausitz wordt nog steeds bruinkool afgegraven en verwerkt. Dat ziet er niet fraai uit, en het doet pijn aan mijn groene hart, maar Lausitz ligt in de voormalige DDR en loopt demografisch gezien helemaal leeg. De bruinkoolindustrie is een grote werkgever en de plaatselijke bevolking schiet meestal ook direct in de verdediging als je er al voorzichtig over begint.
Bovendien wordt het gebied, zodra het helemaal is afgegraven met rust gelaten en de natuur mag zijn gang weer gaan. In deze gebieden liggen geen wandelpaden is geen horeca, maar mensen zijn vrij om er rond te dwalen, behalve op het deel dat het leger gebruikt als oefengebied. Er wordt wel gewaarschuwd voor “rutschgefahr” op plekken waar het zand los ligt en waarin je heel onverwacht kunt wegzakken; blijven opletten dus!
Er is veel te zien op deze “rekultivierter Tagebau”. De plaatselijke bewoners zoeken er eetbare paddestoelen en wij hebben er in juli aan fauna alleen al rouwmantels (vlinders), klapeksters, grauwe klauwieren, een hop, vossen en vele, vele zeearenden gezien.
En de wolf heeft zich hier gevestigd. Hij schijnt zich niet veel aan te trekken van de activiteiten van het leger, en zelfs in het nog actieve dagbouwgedeelte wordt wel eens een wolf gezien.
Omdat in dit gebied meer wolven zitten, inspecteren ze regelmatig hun territorium. Door heel vroeg in de ochtend of tegen de avond in een hoogzit te gaan zitten maak je een minieme kans een glimp op te vangen van een wolf.
Maar nooit geschoten is altijd mis, dus besloten wij een poging te wagen. De eerste hoogzit die we uitkozen keek uit op een droge greppel, waar we in oktober een hele groep wilde zwijnen hadden zien oversteken. Hier was nu niks te beleven.
We liepen nog even door en kwamen vrij snel op een veldje met hoogzit waar we ons in elk geval al een hele tijd konden vermaken met een waarschijnlijk kort geleden uitgevlogen grauwe klauwier gezinnetje, een geelgors en een hop die de aanval inzette op pa grauwe klauwier.
Rond een uur of half negen meenden wij allebei in de verte kort het gehuil van een wolf te horen; te ijl en te ver weg om 100% zeker te zijn. Het was windstil en een aangename temperatuur. De zon ging onder in een enorme kleurenpracht van rood, goud en donkerblauw; alsof er aan de horizon een grote brand woedde.
En toen rond kwart over 9 hoorden we allebei heel duidelijk het overbekende gehuil van een wolf, ten westen van ons misschien wel kilometers ver weg, wat na korte tijd werd overgenomen door een andere wolf duidelijk dichterbij. Deze laatste wolf was niet alleen: het gehuil werd begeleid door een wat zwakker gehuil, gejank en geblaf van misschien een of twee andere wolven. Ik vond het veel melancholischer “life” klinken, dan wanneer je het op film of band hoort. Het was voor ons een geweldige ervaring. Wij hopen ooit een glimp op te vangen van een van onze Europese wolven -wie weet straks op onze eigen Veluwe-, maar dit is een “kippenvel”ervaring die ik niet graag had willen missen.
